Wiatr w Polsce

Podstawą do rozważań na temat prędkości wiatru w Polsce jest praca prof. Haliny Lorenc pt. „Atlas Klimatu Polski”. Wynika z niej, że średnia roczna prędkość wiatru w Polsce waha się między 2,8 m/s a 3,5 m/s.

Prędkości powyżej 4 m/s występują na 2/3 powierzchni kraju, a powyżej 5 m/s występują już tylko w 1/3 powierzchni.

Powyższe dane obrazuje mapa opracowana przez prof. H. Lorenc na podstawie danych pomiarowych z lat 1971-2001.

Najmniejsza startowa prędkość wiatru, turbin oferowanych przez firmę BrasiT wynosi 1.5 m/s (3.4 mph), tak więc  ok. 70 % obszaru kraju spełnia minimalne warunki do wykorzystania wiatru dla celów energetycznych (przy założeniu v > 4 m/s (średnia roczna).

Wiatr jest wywołany przez różnicę w nagrzewaniu lądu i mórz, biegunów i równika, czyli przez różnicę ciśnień między różnymi strefami cieplnymi. Ocenia się, że około 1-2% energii słonecznej dochodzącej do Ziemi ulega przemianie na energię kinetyczną wiatru, stanowi to 2700 TW. 25% tej energii przypada na stumetrową grubość warstwy powietrza atmosferycznego otaczającego bezpośrednią powierzchnię Ziemi.  Jeśli uwzględni się różne rodzaje strat, oraz możliwości rozmieszczenia instalacji wiatrowych, mają one potencjał energetyczny o mocy 40 TW.7

Produkcja energii elektrycznej przez elektrownie wiatrowe w rzeczywistych warunkach może osiągnąć 17 % pokrycia bilansu energetycznego kraju. Jak widać energetyka wiatrowa nie osiągnie decydującego udziału w Polskiej energetyce, ale pozwoli zmniejszyć zanieczyszczenie całej Ziemi.